Dat ben ik. Ik kijk wat serieus, maar niet te. Het is een zelfportret. Ik heb wel eens eerder zelfportretten gemaakt, ook deze grootte. Het geeft voldoening om zo groot te tekenen en schilderen, er gebeurt wat. En je kan zoiets groots niet over het hoofd zien.
Wil ik shockeren? Wil ik dat mensen schrikken van dat grote naakt? Want het is naakt, het is een vrouwelijk lichaam. Duidelijk. En je kunt zien dat ik het ben. Aan mijn gezicht en mijn bouw. Niet per se aan de dingen die normaal verborgen zijn, mijn voeten, mijn borsten, mijn buik. Die zijn nu ook duidelijk aanwezig. Zo zie ik eruit. En ik probeer niemand uit te dagen, te verleiden. Tenminste, dat denk ik. Mensen die mij een beetje kennen, zouden niet zeggen dat ik snel iemand verleid met mijn lichaam.
Misschien heb ik het gemaakt om na te denken over mijn verhouding tot andere mensen, of die van hun naar mij toe. Onze gezamenlijke verhouding, het is iets wat je deelt. Maar in dit geval ben ik groot en naakt en de ander kleiner en gekleed. Het is maar een afbeelding van mij, het is niet mijn echte naakt, je kunt de kleur van mijn huid niet zien en je kunt geen beweging ontdekken, geen veranderende gezichtsuitdrukking. Daarom voelt het veilig. Ik hoef niet te reageren terwijl ik kwetsbaar ben, ik kan nu reageren nadat ik kwetsbaar ben geweest. En ik kan ook reageren, omdat ik degene ben die het heeft gemaakt. Je ziet mijn lijnen, mijn manier van tekenen en het klopt voor mijn gevoel. Ik ben blij met hoe ik het heb gemaakt. Trots op de afgebeelde kwetsbaarheid.
De houding. Een beetje nonchalant, afwachtend haast. Comfortabel en rustig. Misschien nadenkend, maar dat durf ik niet te zeggen. En mijn voeten zijn bij elkaar, mijn knieën gespreid. Je kunt zo naar binnen kijken. Er zijn ook twee dingen die je normaal niet ziet, normaal als je je kleren uit hebt. En dat zijn twee blauwe vlekken. Aan de onderkant van mijn buik, een aan elke zijkant, een beetje ovaal naar de vorm van mijn buik. Ze zijn wat er vanbinnen zit. Ze zijn eieren. Ik weet dat ze er zitten. Ik heb genoeg eicellen.
Dat onderdeel van mijn binnenste laat zien dat ik een vrouw ben. En dat ik ze heb als vrouw, laat zien dat ik gezond ben op die plek. Dat ik ben zoals ik hoor te zijn. En ook dat ik helemaal vrouw ben. Dat ik vruchtbaar ben. Dat hangt nog wel met andere dingen samen, maar dit onderdeel zit goed. Ik voel niet dat ze er zitten, maar dat hoeft ook niet. Door ze af te beelden, word ik eraan herinnerd, sta ik erbij stil.
Misschien gaat dit beeld vooral over dat ik de wetenschap heb over mijn eieren en dat ik die wil laten zien. Dat het belangrijk is. Dit kleine onderdeel van je lichaam. Dat het een onderdeel is dat nieuw leven teweeg kan brengen. En dat gaat over liefde. Het nieuwe leven, maar ook de daad die daaraan voorafgaat, de persoon met wie je nieuw leven een vertrekpunt wilt geven.
