Ik deed een voorstel. Van hoe een toekomstig iets eruit zou komen te zien. Geen tekening op papier, geen mindboard of woordweb, maar een voordracht waarin alle componenten van dat toekomstige aanwezig waren. De vormen en de inhoud. Inhouden waar ik eerder al mee werkte en wat ingrediënten zijn geworden voor iets waarmee ik vier jaar afsluit.
Alles wat er gebeurt, is een voorbeeld van de vorm. Lichaam, beweging, boek, tekst, geluid, voorwerpen, video. Maar de grootste van deze is beweging. Want daarin kan al het andere bewogen worden.
Het begin, leven. Alles ontspruit vanhier. Van hoe het stroomt en meandert naar andere plekken. Gestrekte handen en vingers proberen vloeibaarheid op te vangen. Of proberen weg te vluchten. Beweging, gevaar. Overspoeling in gedachtes van hoe tsunami’s met veranderende namen niet getemd kunnen worden. En niet schoon zijn, alles met zich mee trekken. Niet helder, doorzichtig. Dat je de andere kant van een glazen fles kunt zien. Plenzend gevuld, waar van alles in losgelaten kan worden, opgelost als een simpele som.
Lichamelijkheid, vrouwelijkheid. Een klein rond deeltje dat vanbinnen uit werkt. Dat in gedachten gelijk gekoppeld wordt met een persoon, van hoofd tot teen. Ik toon mezelf, mijn eigen lichaam. Mijn vrouwelijkheid. Niet dramatisch, niet groot. Maar in hoe het is. Niet overdreven bloot, alhoewel ik het idee van sensualiteit en verleiding niet verstoot. Vruchtbaarheid. Dit medicijn stopt het vallen. Samenvallen van cellen die vruchtbaarheid beantwoordt, onthult. Iets dat ik mijzelf toedien en dat misschien dienstbaar is aan mij, of ook weer niet.
Tijdelijkheid. Gist. Een zandachtig iets dat door je vingers heen kan vloeien, dat door brood heen kan werken. Maar niet voor altijd. Niet voor eeuwig kan het datgene waar het voor bedoeld was vasthouden. Het broodnodige is dat het meer laten worden, op laat rijzen. Maar het rijzen van plek naar plek heeft ervoor gezorgd dat het werking is verloren. En ik verwerk al deze ideeën in mijzelf, in hoe het eerst was en dan nu. Niets meer van waarde. Vergankelijkheid. Is het waar dat dit dan dood kan zijn, dat het niet is veranderd in hoe het oogt, maar wel in de potentiële beweging?
Religie, symboliek. Dit kleine deeltje verwijst naar zoveel meer buiten zichzelf. Buiten mij, in een gemeenschap die woorden uit een speciaal boek graag met goud bestrijkt. Hoe kun je een ding opnemen in een verhaal, in een gedachtewereld? Verwijzingen, opbouw. Ik wijs graag naar een verlenging in wat ik zie. Een opbouw in inhoud, verschillende lagen aarde komen over elkaar heen, totdat een blok vastheid ontstaat, misschien. Geloven in iets waarvan je denkt dat het goede dingen geeft en in zich draagt.
Alles wat er gebeurt, is een voorbeeld van de vorm. Lichaam, beweging, boek, tekst, geluid, voorwerpen, video. Maar de grootste van deze is beweging. Want daarin kan al het andere bewogen worden.
Een vervolg op dit voorstel zal stukje bij beetje meer gedeeld worden.