Al deze mensen raken met heel hun lichaam de warmte aan, de hitte aan, de koelte aan, de kou aan. Telkens weer een nieuwe sensatie, nooit uit. Nooit zonder verandering in het gevoel dat eerst werd ervaren. Altijd met een soort tinteling van het volledig omgeven worden van iets. Water. Hete lucht. Klei dat verwarmt en glibberig wordt op mijn huid. Het er daarna weer afstromen met alsmaar komend water dat weer gaat in de putjes onder onze voeten. Die we niet meer kunnen zien door de mist in deze kamer, maar waarvan ik weet dat ze er zijn, want de vloer staat niet blank. Alleen met zes paar voeten. En de harde ondergronden waar ik op lag, voelden muurvast onder mij. Iets dat niet zal veranderen en mijn spieren zal doen verwarren. Iets heel anders dan waar ik met gespreide armen doorheen kan glijden. Een slag die van kinds af aan voor altijd in mijn systeem zal blijven. Ik voel mijn lichaam helemaal strekken. Ik voel dat ik hier goed in zit. Dat deze buitenkant niet alleen een buitenkant is, maar ook een beetje mijn binnenkant en helemaal ik. En hier wordt je lichaam gezien en gevoeld. Niet alleen door al die andere lichamen en door mijn eigen tast en aanraking, maar ook alles - van idee tot materiaal - dat ervoor gemaakt is om mijn lichaam aan te raken. En daar ben ik toch wel dankbaar voor.