Dit werk begon met een kort filmpje waarin ik een takje uit de verzameling objecten vanuit deze plek ronddraaide. De camera probeerde scherp te stellen, maar dat lukte op geen moment in de film helemaal. Dat filmpje, in combinatie met het audiofragment 'Ver weg ben jij' vormden deel van een installatie.
De laptop met de film en het audiofragment dat uit oordopjes kwam, was in een donkere gymzaal geplaatst. En de persoon die dat mocht bekijken en beluisteren werd voordat hij naar binnen stapte een voorwerp gegeven, een cadeau. Wanneer die open mocht worden gemaakt, was de keus van de participant zelf. Wanneer dat goed voelde. Bij de eerste 'deelnemer' was dat halverwege de film. Toen bleek dat er waarschijnlijk geen opvallende of belangrijke veranderingen plaats gingen vinden in de combinatie van beeld en geluid. Het element van de gift uitpakken en de inhoud bekijken was toen iets dat kon worden toegevoegd.
De inhoud was het voorwerp zelf - het takje - samen met een briefje waar een paar regels van de tekst uit het audiofragment op stonden geschreven. In dit geval werd de tekst gelezen nadat die was uitgesproken, wat zorgde voor een herhaling van wat er was gehoord. Maar als eerst de geschreven tekst was gelezen, was de uitgesproken tekst een herhaling geweest.
Toen kwam het moment dat het filmpje was afgelopen en de keuze ontstond of de gift mee terug zou worden genomen van het midden van de ruimte naar de deur, naar het licht. En kort daarop volgde nog een onduidelijkheid over of deze gift een tijdelijk cadeau was, of iets dat gehouden mocht worden. Daar was ik niet duidelijk over geweest van tevoren. Als ik het helemaal uit handen had gegeven, zou dit een ervaring zijn voor maar één persoon, omdat ik maar één object heb dat past bij het filmpje (en het filmpje zelf ook is).
Het licht van de nooduitgang was wellicht ook een element van verwarring, maar zorgde wel voor een wat minder alomvattende duisternis. Evenals de deur terug naar het licht die open bleef staan.
