De installatie '40 slagen' (nu nog steeds uitbreidend, tot Pasen) heeft een lied gekregen, aan het einde van de residentie in De Fabriek.
Het lied vertelt over waar de installatie naar verwijst, hoe ze tot stand kwam en komt en hoe het mij en de groep waarmee ik in De Fabriek werkte, heeft beïnvloed. De drie coupletten zijn een opdeling in het verleden, in het nu en in de toekomst. De toekomst, omdat dit niet het einde van de installatie aanwijst. Dit is alleen een manier van stilstaan, van kijken waar het nu is en wat het heeft veroorzaakt.
Ik doe dat in een lied. In zang, zonder instrumenten. De refreinen worden twee keer herhaalt en op het laatst acht keer. Ze zijn een terugkomend baken om aan vast te houden en verwijzen ook naar de steeds herhalende handeling van een takje op de grond plaatsen, iets dat ik elke dag heb gedaan. Ook geeft het het lied hierdoor een rituele sfeer, melancholisch bijna. Misschien zelfs omwentelend, als ik op het einde steeds iets sneller zing.
