Een glazen potje met alle dingen, alles wat ik even vergeten was, maar toch nog heel goed weet. Dingen die me doen denken aan jou, aan iemand buiten mij. En dingen die me doen denken aan ergens, aan ik in combinatie met een plaats, een plek. Een klein ding dat ik niet heb gemaakt, dat is ontstaan zonder mijn hulp. Maar wat meer is geworden door het op te rapen, door het in verband te stellen met datgene wat ik zo graag wil bewaren in mijn hoofd, in de ruimte tussen mijn hersenen. In glas, een omhulsel sierlijk gevormd, met een deksel die erop glijdt, precies past.
Een plek om twee dingen samen te voegen. Om foto's van twee hele verschillende situaties te laten overlappen, het onderscheid is niet meer te lezen. Ze zijn een ding, wezen geworden. Verwikkeld in draden, lijnen, kleine vlakjes die ik zo zorgvuldig met mijn pen overtrok. En nu zijn ze hier gekomen. Nu is het hier gekomen. Op iets dat zo kwetsbaar, zomaar verfrommeld zou kunnen worden. Dat vaak ook doet. Maar nu dan misschien niet meer, nu dan is de waarde veranderd, verfrommeld, door elkaar gelopen.
