Puntjes gruis is zowel iets nieuws als iets wat ik al heb gemaakt. Het woord 'gruis' - samen met foto's en audiofragmenten die voorkomen in deze performance - zijn al eerder gemaakt, in Gansstraat 164. Het woord 'puntjes', samen met foto's, audiofragmenten en teksten die ook in het boekje staan, zijn een toevoeging op de al gemaakte verzameling. Deze verzameling wordt steeds groter.
De teksten, uitvoeringen van performances en foto's zijn samengevoegd in het boek 'Puntjes Gruis', wat het middelpunt is van dit werk, deze performance, deze installatie.
Meerdere woorden voor mediums zijn hier van toepassing, omdat het werk op zichzelf staat, maar wel mij nodig heeft om geïnstrueerd te worden en begeleidt te worden. Ik geef instructies aan het publiek, dat ik binnen laat komen door ze bij hun naam te noemen, maar ik ben niet degene die de belangrijkste daad uitvoert. Ik zie mezelf meer als een soort gastvrouw die de uitgenodigden welkom heet in het werk en ze laat weten wat de bedoeling is. Als deze mensen dan zijn geïnstrueerd, geef ik de taak van het omslaan van de bladzijdes uit handen. Dat wordt in handen van het audioboek gegeven, dat ik als gastvrouw aanzet. Het beeld en het geluid horen bij elkaar, ze mogen niet los van elkaar ervaren worden. Daarom kijk je soms naar een lege bladzijde, terwijl je het geluid hoort van iemand die klapt en geluid maakt in een kamer met een echo, een lege ruimte. Daarom lees je de tekst die je ziet niet sneller dan de tekst die je hoort. Vals spelen is echter niet erg, doorbladeren toont alleen maar nieuwsgierigheid.
