Ik nodig mensen uit om hun schoenen uit te doen en om rond een cirkel van licht te staan. Daar ligt scherpheid, deeltjes die kunnen steken, die gevaarlijk zijn.
En toch beweeg ik daartussen. Want ik wil laten horen hoe de vier delen die aan touwtjes in de lucht hangen, steeds dichterbij de grond komen. Steeds dichterbij datgene wat al is gebroken, dat al scherp en genummerd is. Genummerd, van 1 tot en met 40. 40 dagen in een lijdens-tijd.
Ijzer nadert breekbaarheid
en ondanks dat je hoopt
op ontlopen, gebeurt het toch
dus pas op waar je loopt
40 dagen tot het hout
een lichaam krijgt met macht
zoeken we betekenis
maar nooit door zoet en zacht
maar door te reiken naar een pijn
lijkheid die ons laat zien
hoeveel lijden is gegeven
aan ons en misschien
komen we iets dichterbij
de ander die bezat
of bezit een vorm van pijn
die nooit heel is omvat
Na de laatste zin laat ik het metalen deeltje met een tik op nummer 1 van de glazen deeltjes vallen. We gaan even de andere kant op in de tijd. Het breken vindt weer plaats, we zijn hier al geweest. Het is ook een toon die het einde aangeeft van dit moment, van laten zien waar we zijn.
