Pas op waar je loopt

Ik nodig mensen uit om hun schoenen uit te doen en om rond een cirkel van licht te staan. Daar ligt scherpheid, deeltjes die kunnen steken, die gevaarlijk zijn.

En toch beweeg ik daartussen. Want ik wil laten horen hoe de vier delen die aan touwtjes in de lucht hangen, steeds dichterbij de grond komen. Steeds dichterbij datgene wat al is gebroken, dat al scherp en genummerd is. Genummerd, van 1 tot en met 40. 40 dagen in een lijdens-tijd.

Ijzer nadert breekbaarheid

en ondanks dat je hoopt

op ontlopen, gebeurt het toch

dus pas op waar je loopt

40 dagen tot het hout

een lichaam krijgt met macht

zoeken we betekenis

maar nooit door zoet en zacht

maar door te reiken naar een pijn

lijkheid die ons laat zien

hoeveel lijden is gegeven

aan ons en misschien

komen we iets dichterbij

de ander die bezat

of bezit een vorm van pijn

die nooit heel is omvat

Na de laatste zin laat ik het metalen deeltje met een tik op nummer 1 van de glazen deeltjes vallen. We gaan even de andere kant op in de tijd. Het breken vindt weer plaats, we zijn hier al geweest. Het is ook een toon die het einde aangeeft van dit moment, van laten zien waar we zijn.