Twee potjes met teksten over de tuin. Over bloemen, over stelen, over bladeren, over kleuren en vormen en groottes. Een omhulsel voor wat het werkelijk is. Woorden die zoveel zeggen over het beeld waar aan wordt gedacht, waar naartoe wordt verwezen. Ik wijs ver, naar net achter ons huis.
De bloemen in de potjes zijn aan het schimmelen geslagen. Ze zijn wel waterdicht, niet luchtdicht. Niet bestendig voor het almaar voortgaan van natuurlijke ontwikkelingen. Zonder aarde, zonder wortels en de rest van de plant, het geheel waar ze toe behoren, heeft het geen zin meer. De woorden zeggen nu iets over het verleden, voor hoe ze ooit eerst waren. Ver te zoeken onder wazig geworden contouren.