Lijm lost op in water. Dat is voor klaprozen niet interessant om te weten, die stonden immers alleen maar langs de rand van een hek dichtbij mijn huis te klappen. Voor wat weet ik niet meer, ik weet alleen dat ik een foto mee naar huis nam en alle blaadjes afknipte, zodat het stil werd. Ik voegde woorden toe en stuurde ze toen naar iedereen om te horen, digitaal. Maar tegelijkertijd bleven ze thuis in mijn kamer, op mijn bureau, in een bakje. Daar smolten ze weer samen, maar niet meer om te klappen.
Lijm lost op in water. Dat is voor schelpen niet interessant om te weten, die lagen immers alleen maar langs de branding van de zee ver weg van mijn huis te waden. Wanneer weet ik niet meer, ik weet alleen dat ik ze mee naar huis nam en er een paar kapot maakte in mijn broekzak, zodat ze versplinterden. Ik legde ze weg, ergens mijn kamer, om er af en toe de zee aan te ruiken. En op gegeven moment kwamen ze op mijn bureau, in een bakje. Daar smolten ze weer samen, maar niet meer om te waden.
Dan is nu het moment gekomen om goed te luisteren, om de stelling te beproeven. Lost lijm echt op in water? Zullen deze deeltjes, die overal zijn geweest, weer losraken? En wat voor geluid maakt deze bevrijding, deze val naar water?
