Geschilderde stukken gruis op glas zijn een belangrijk onderdeel van deze ervaring, van deze performance. Het eenkoppige publiek vroeg ik met mij mee te lopen, een stukje verder de gang in. Daar liet ik hem een poosje wachten, maar kwam terug toen het audiofragment 'In hier en ruimte' aanstond en ik een voorwerp overhandigde. Het voorwerp was de kleinste van de glazen stukken en de overhandiging zorgde voor een stukje houvast, een beetje vertrouwdheid.
Want toen we in de ruimte kwamen van het gruis, nadat het publiek mij had gestuurd richting het geluid dat ik had aangezet - door te luisteren, te wachten, te luisteren om de goede richting en de goede deur te kiezen - bleken daar meer glazen stukken te zijn. Van op de grond tot in het raamkozijn, de hele ruimte was deel van het beeld.
Eenmaal in de ruimte werd duidelijk dat het stuk dat het publiek was gegeven, deel was van een verzameling en dat het terug moest worden gebracht. Maar op wat voor manier, had ik nog niet verteld. Dat hoefde toen ook nog niet. Ik begon eerst met andere stukken glas neer te leggen in een vlek kunstmatig licht op de grond, waardoor hun reflecties op het plafond en de muur zichtbaar werden op het moment dat ik ze langzaam neerlegde, op elkaar. Nadat alle delen op elkaar lagen, was alleen het stuk van het publiek nog over. Met een kort knikje en een stap naar achteren liet ik weten dat het aan hem was. Zodat de handeling van reflecties maken en er dan met je neus bovenop zitten, door hem zelf werd uitgevoerd. Het werk stopte toen het geluid stopte en alleen een stapel glas met haar reflecties op de muur overbleef.
