'Beste lezer,
Hierbij de instructies voor het gevonden en opgegraven voorwerp.
1. Haal het stoffen beschermingsdopje van het voorwerp.
2. Bestudeer het voorwerp. De binnenkant en de buitenkant. Doe dat vooral op een horende wijze. Onderzoek wat voor verschillende geluiden ermee kunnen worden gemaakt. Blaas over het randje, schud het voorwerp heen en weer, lees de tekst op. Hard, zacht, zingend, pratend, kort, lang, in een zelf gekozen volgorde. Belangrijk is dat dit alles wordt opgenomen. Dit kan met een telefoon, of een ander opname-apparaat. De duur van het fragment kan liggen tussen een halve minuut en tien minuten.
3. Plaats het opgenomen geluid op de gezamelijke website, in het cluster ‘Geluidscomposities’. Dit kan op een van de drie dagen, dus op de 18e, de 19e, of de 20e.
4. Het voorwerp is voor nu in jouw handen ter bescherming gegeven. Zorg er goed voor. Als we elkaar weer zien, zal ik het terugvragen.
Groet,
Esther'
Idee
Langzaam werd het idee dat zich nestelde in mijn hoofd meer duidelijk, meer grijpbaar. Geluid (muziek, als je wilt), tekst en object samenvoegen en door iemand anders uit laten voeren. Dat lijkt me mooi. Maar ook met een ritueel aspect, het deel van iets opgraven, iets wat eerst verborgen onder de grond lag, naar boven halen en het ontdekken. Ontdekken in de zin van geluid. Wat voor geluiden kan dit allemaal maken? En wat voor gedachtes zitten er achter de teksten verscholen? Een nieuwe compositie, elke keer als ze wordt gebruikt.
Begraven
Ik denk dat ik niet al te veel bekijks wil bij het begraven en het opgraven. Als iets dat maar voor een paar mensen bestemd en te zien is. Een klein plekje, om een klein graf te maken. Dat moet een beetje verscholen zijn. Een beetje in de bosjes, waar niet al te harde grond het mogelijk maakt om te graven en datgene wat kostbaar is, te begraven. Soms ligt er een beetje afval op die plek. Papiertjes, een blikje. Het voelt een beetje als het ontheiligen van het grafje. Ik ruimde het zo goed mogelijk op.
Wat ik tof vind, is het feit dat ik ergens fysiek naartoe ga, waar anderen later ook naartoe zullen gaan. Maar niet tegelijk. Dat we elkaar ontmoeten. Maar niet door onze lichamen, maar door een object.
Ik heb niet heel diep gegraven. Zoveel dat er een holte ontstond en waarin het doosje niet te zien is, als ik de grond er weer overheen schep. En ik plaatste er een steen bovenop. Als een markering. Praktisch, om aan te geven dat dit de plek is. En symbolisch, om te tonen dat dit een soort graf is, een plek waar niet alleen iets fysieks ligt begraven, maar ook de belofte van een handeling.
Geluid
Anderen maken geluid met wat ik heb gemaakt en ik maak zelf ook geluid met wat ik heb gemaakt. Samen met iemand anders. Datgene dat we doorgeven aan elkaar, veroorzaakt klanken en woorden, die elkaar opvolgen en die we gaandeweg stapelen. Woorden over woorden. Die van mij, tegelijkertijd met die van jou. Dat wordt iets meer dan alleen het voorwerp en de belofte daarvan. Van iets wat statisch is, inkt op papier op glas. Naar iets in de lucht, iets met trillingen en frequenties. Over hoe zingen me luider laat zijn. En over hoe ik zacht ben terwijl jij wilt roepen. Misschien hadden we ook moeten fluisteren, moeten neuriën, moeten klappen. Maar misschien is dit voor nu ook gewoon wat het is. En kan iets later nog wel meer beloven, meer worden.
Serie
Vier verschillende glazen flessen zijn samen een serie van vier. Vier verschillen in grootte, in klank, in kleine voorwerpjes binnen en woorden en beelden vanbuiten. Dat binnen en dat buiten is eerst door elkaar gehusseld. Eerst op een stapel gegooid, voordat ze werden uitgezocht, neergelegd, opgeplakt. Soms zomaar combinaties gemaakt, omdat alles altijd iets zegt met iets anders ernaast. Omdat twee dingen niet stil kunnen blijven voor elkaar, maar met elkaar gaan praten. Het met elkaar hebben over wat ze zijn ten opzichte van elkaar. En helemaal nu ze vast zitten aan hetzelfde gerondde glas. De teksten die we voordroegen zijn herkend, al is het maar vaag. Herkend in de andere teksten van de andere flessen. Al zijn ze net anders. Misschien omdat ze allemaal van mijn hand komen? Maar meer nog omdat ze dezelfde serie zijn. Omdat ze uit hetzelfde nest komen. Uit hetzelfde moment waarop ik wist dat ik precies deze woorden neer moest schrijven. Waardoor ze samen zijn gekomen en iets nieuws gingen zijn.
Hier is meer te vinden over het project:
