Een takje dat misschien eerst alleen maar een takje was, wordt uitvergroot, tot een onderwerp van belang gemaakt. Op een hele letterlijke wijze, door het beeld daarvan op een muur te projecteren. Maar ook door er een podium voor te maken en dat in het licht te zetten, door dit moment te creëren voor oplettendheid. En tegelijkertijd wordt het takje juist minder duidelijk door het bewegend beeld dat is te zien. Dat is wazig, vooral in het begin van het fragment.
En dan kom ik opeens in het licht, van de zijkant van de groep vandaan. In het beeld van de film pak ik het envelopje uit en leg ik het naast haar inhoud terug op het kleine podium dat de box is, waar het geluid vandaan komt. Het geluid is een audiofragment, een door mij gezongen beeld over iemand waarvan ik vergeten ben hoe het is om dichtbij te zijn.
De relatie tussen het voorwerp dat wordt onthuld - zowel in de film, als in de ruimte zelf en op het moment zelf - is niet helemaal duidelijk, maar dat is niet noodzakelijk. Het is niet een soort raadsel dat opgelost hoeft te worden, of volledig begrepen hoeft te worden.
Het moment vlak nadat de film is afgelopen, is ook erg interessant en waardevol. Dat is het moment dat er pas dichter naar het podium toe wordt bewogen, om te kijken wat er door mij is uitgepakt en neergelegd. Dat dit pas op dit moment gebeurt, laat wel blijken hoe sterk de kaders van de film zijn. Het is iets waar niet doorheen wordt bewogen (niemand wil zelfs in het licht staan) en waar niet doorheen wordt gesproken.
Alles in de ruimte is laten zien, door het licht van de beamer erop te richten. Ik had bewust de boxen en daarmee het podium in het licht geplaatst, maar de lijnen op de grond en de muur en de stopcontacten die ook opeens mee gingen spelen, waren nog niet zozeer in mijn visie gekomen op die manier.
