Een boekje met stukjes die zijn achtergelaten. Afdrukken van iets door de tijd, door gewicht. Door reliëfdruk en inkt wordt er een afdruk en indruk achtergelaten, uitgestrooid.
Is er dan toch nog een beetje onweer in de lucht, kortsluiting, geflits tussen kleine deeltjes, verbindingen worden gemaakt.
Wit papier, donkerder door het drukken onder een wals door, onder een gewicht dat ik nooit zou kunnen tillen. Niet om het te beschadigen, niet om het te vernielen. Maar om het in een bed te leggen van zachtheid, het te laten omhullen door iets wat zich aanpast aan dat wat erin nestelt.
Kleine voorwerpjes, kleine fragmenten die ik mee heb genomen. Kleine stukjes hardheid, die wit papier zo kunnen vormen naar hoe ze zijn.
Ik laat sporen achter, ik beweeg met iets dat drupt en lekt. Iets dat snippers papier op de grond laat zien na afloop.
Een glazen schaaltje
Eigenlijk zijn die voor natte theezakjes, voor dingen die zijn overgoten, die zijn ondergedompeld in een net gekookte massa. Die een beetje van wat ze zijn hebben afgegeven. Kleur, geur, smaak. Nu is het dan nog een zakje dat langzaam opdroogt en dan ook op het glazen schaaltje haar sporen achterlaat.
Sporen achterlatend, van wat er was, van wat ik er voorzichtig heb geplaatst en weer heb weggehaald.
