Een kleed over een huizenblok heen. Een soort witte deken, maar zeker geen sneeuw. De naam van de constructie-bouwmeesters was nog wazig te zien onder de waas van wit. Een kleed om te verbergen, om te beschermen. Ik sla mijn armen over elkaar. 'Wat een harde wind, hé?', roept een kind op een kind-fietsje naar achteren, naar beneden, naar haar moeder. Naar beneden, de straten zijn hier schuiner, schever, maar de huizen lieflijker. Oud en statig. Van karakter een ouder testament dan de mensen die ze nu behuizen. Ik voel de wind ook. Waaiend de rokken van mijn donkerblauwe jas omhoogwerpend. Mijn haren worden sneller droog. Maar daar denk ik nu pas aan, later. Er is zoveel te zien, zoveel te horen in een stad, op een plek waar ik geen andere woorden aan kan geven dan thuis. En toch door al die mensen uit steeds nieuwere testamenten, is ze niet alleen van mij en daardoor constant veranderend. Die gele cocon van purschuim onder het houten randje van de schuur was me nooit eerder opgevallen. Vastklampend aan wat er al was vóór hem. Vastklampend tegen de wind die me soms plots na een hoek standvastig verrast.