top of page
  • Foto van schrijverEsther van Zoelen

Alles is er al


Mijn ruimte klinkt hol en galmt dof mijn gehoor binnen, waar ik beslis dat dit leeg-zijn overeenkomt met de afwezigheid van vertrouwende elementen. Jij bent iemand aan wie ik het meest mijn trouw wil vertrouwen, dus je helpt me alles over te plaatsen naar een nieuwe, uitkomende droom en blijft nog even met mij op de plek. Ik wil graag zelf beslissen dat ik alles makkelijk terug kan vinden en houd vast aan een al enigszins bestaande indeling. Goudachtig gaat door de straat, we lopen langs riet voor de zon we hebben buiken met alleen maar twee keer taart en ik zoek niet, ik zoek niet naar wie jij bent voor mij, naar woorden, want dat is er allemaal al. Alles is er al, bijna op de goede plekken, al het holle doffe is vergalmt. Ik voel me vol, vol van, voldaan en blijf maar naar je glimlachen.


Want ik ben als kind kopje onder water gegaan zonder dat mijn allerkleinste gedachtes dat hebben opgeslagen verslagen beslagen ramen nee, dat is alleen maar vocht, een beetje schimmelig.



Moet ik een koffer

hebben

om al mijn

hebben bij me te houden

verhouding

met het thuis komen

voorkom

het alleenige

spaar een

zaam

verzamel ik alles

wat ik

zie tot me

neem

me

in al het

nieuwe

nieuw

zijn

de straat

naam

noem me bij mijn

eer

volle doop

naam



misschien moet ik hier zijn als het donker is

misschien moet ik hier zijn als ik het zelf

niet zou verwachten

wacht op je eigen uiting, uiteindelijk

ben je alleen maar

meer jezelf dan

je daarvoor ooit

eens bent

geweest –

ook als je af en

toe misselijk

wajjer lijkt te

worden en alles

mist wat je

daarvoor niet zo

bewust had gekozen

blozen

na alles wat je zgt

ik blijf maar lief lachen

zou wel eens iets

stuk willen gooien

voor – in naam van

een feestlijkheid

zoveel feest

catastrofe

verloofd met

waar ik naartoe ga


gestorven vergaderingen met mezelf over wat het is om constant de hele tijd te beslissen of dat de dingen die ik voor waar neem de moeite waard ijn om te bewaren in een vakje of een hoekje van mijn spinsels en verzinsels en voor waar genomen entiteiten die me voortdurend constant verwijten dat ik wel eens in een eigen uitgestorven wereld zou kunnen leven


een heleboel nieuwkomers komen hier langsgelopen

stap stap stapvoets zijn ze onderweg naar het zich eigen maken van de voetpaden

waar hun talloze voeten niet zo anders aanvoelen dan

eerst, maar onze gedachtes dat wel laten voelen

voel je je al op je gemak hier?



We halen bijna de andere trein in. Win, win, win, wie als eerste op Centraal is. Alles bij elkaar brengend, verlang ik op deze plek van tussen bestemmingen wandelen, verander de zon niet die op mijn dichte ogen schijnt, een soort aaien over mijn wimpers, blazend op de huid waaronder zwarte spikkels in donkerbruin zwemmen en ik in gedachten neem hoe jij ze zou kunnen zien als ik terugkaats naar jouw blauw. Heb ik de dominante kleurschakeringen in mij voor ons? Mijn geest gedachten lekken soms uit.


ik voel kleine druppels – nee nog niet eens

spetters, vluchtige kleine vlokjes koelte op mijn gezicht

verspreid, spreiding van mijn zintuigen

ik voel iets vliegend in de lucht

iets wat er bijna niet is, maar wat mij tegenkwam

op zijn weg van nog net iets zijn naar niks meer zijn

van heel even bestaan, naar het zijn opgegaan

in de lucht en de straat, waar het valt

en op mij, op mijn gezicht. Het is opgegaan in mij

in mijn huid, in mijn poriën

en ik ruik een zweem

net zo vluchtig, maar niet voelbaar

net zo onopvallend, maar niet spetterend

eerder vliegend, onzichtbaar

een soort frissigheid

kenmerkend voor schoon, voor raam

10 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
Post: Blog2_Post
bottom of page