Ik geef je tijd. Tijd om alles af te breken.
Om af te bouwen, uit te kleden. Hier lig ik, neergelegd, uitgekleed, vaak in het donker.
Om te weten wat er onder je huid is, verder dan een hoes, dan een omhulsel.
En daaronder nog verder. Praten met jouw zelf waar je niet dagelijks mee praat. De pit van een dadel, de lava van de aarde.
Om alles wat je weet, te betwijfelen, opnieuw te zien, opnieuw te beschouwen.
En dan weer op te bouwen. Op te vragen wat op wat komt. Welke fundering geschikt is.
Lakens, zachtheid, intimiteit. Dit is waar ik lig. Waar jij soms ligt.
Wij samen zijn de lava van ons bewustzijn. Ik word vloeibaar met jou onder dat wat mijn lichaam bedekt.
Een stapeling, omhulsel, van onze steeds veranderende vorm. Om die te zien, geef ik je tijd.