Deze stapel glazen platen is het onderwerp van de performance. Maar de objecten en de handelingen zijn niet los van elkaar te lezen, ze zijn verweven met elkaar. 1 van 8 tot 8 van 8 worden ze neergelegd, waarbij audio de lijn en de tijd uitzet, waarin dat gebeurt.
De tijd van het geluid is belangrijk. Beweging zorgt altijd voor een soort opwinding dat concentratie wegneemt, dat spanning opwekt. Het nauwkeurig luisteren naar mijn stem uit speakers is dan lastig. Vooral als alles nieuw is.
De eerste keer ging dat mis. Mijn voorbeeld was geen duidelijk genoeg beeld, nog te veel op afstand. Nog te veel ik tegenover het publiek. Dat al wel glas van mij had gekregen, allemaal een ander nummer.
De tweede keer was langzamer, duidelijker. Genoeg tijd voor bewegingen, voor het luisteren naar de tekst, die sprak over de aparte delen. Aparte delen die samen een serie vormen, die allemaal uit hetzelfde potje komen, maar daarnaast bijna geen overlapping in zich hebben. Wel mijn stem, mijn kijk, mijn herinneringen, mijn beslissing om voorwerpen mee te nemen, te bewaren. En ze dan uiteindelijk hier weer te laten zien. Te tonen in papier op glas. In een volgorde in de tijd. Handelingen van anderen.
